Ο Θεός Άδωνης, ο μύθος, και οι τελετουργικές επιβιώσεις των εορτών του

(Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό Φαινόμενα  του Ελεύθερου Τύπου 7 Απριλίου 2012)

Ο Θεός Άδωνης, ο μύθος, και οι τελετουργικές επιβιώσεις των εορτών του.

Το παρόν άρθρο θα αποπειραθεί  να αναδείξει  τις επιβιώσεις των αρχαίων ελληνικών τελετουργικών δρωμένων του Θεού Αδώνιδος στην σημερινή εποχή(Εικ.1). Άλλωστε, η πρόσληψη και η κατανόηση των ταφικών δρωμένων που την περίοδο του Πάσχα επιτελούνται από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, κατά την γνώμη μας, δεν καθίσταται ολοκληρωμένη εάν δεν συνδέσουμε τα τελέσματα αυτά με την πρωταρχική τους τελετουργική μορφή, που ανάγεται στα αντίστοιχα θρησκευτικά θέσμια των αρχαίων ελληνικών λατρειών. 

Η καθιέρωση των διαφόρων μορφών τελετουργιών και εορτών στην ελληνική θρησκεία ήταν σχεδόν πάντοτε συνυφασμένη με το αντίστοιχο μυθολογικό υπόβαθρο. Η ιερά μυθολογική παράδοση διαπνέει και μορφοποιεί όλες τις εκφάνσεις του ελληνικού πολιτισμού, την θρησκεία, την τέχνη, την λογοτεχνία ακόμη και τον φιλοσοφικό λόγο(Burkert,1997). 

Από τις τρεις βασικές μυθολογικές-γενεαλογικές αποτυπώσεις του Αδώνιδος θα προτιμήσουμε να περιγράψουμε αυτήν που διασώζεται στις περίφημες μεταμορφώσεις του Οβιδίου  και  τον συνδέει με την παράδοση της Κύπρου που, όπως γνωρίζουμε, η λατρεία της θεάς Αφροδίτης και του Αδώνιδος γνώρισε τεράστια διάδοση(Εικ.2).

Όταν η Μύρρα, κόρη του Βασιλέα της Πάφου Κινύρα και της  Κεχρηίδας, έφθασε σε ηλικία γάμου ο πατέρας της την ρώτησε ποιον θα ήθελε να παντρευτεί και αυτή απάντησε, με  έναν «όμοιο» με εσένα. Ο άνομος έρωτας της κόρης για το πατέρα ήταν τόσο δυσβάσταχτος που η Μύρρα θέλησε να βάλει τέρμα στην ζωή της, όμως την σταμάτησε τελευταία στιγμή η παραμάνα της η Ιππολύτη, η οποία της υποσχέθηκε με όρκους ότι, αν δεν προχωρούσε στην πράξη της, θα την βοηθούσε σε ότι και να τις ζητούσε. Η Ιππολύτη, όταν η Κεχρηίδα έλειπε στην εορτή των θεσμοφορίων, μέθυσε τον Κινύρα με διονυσιακό οίνο και η Μύρρα κατάφερε με αυτόν τον τρόπο να συνευρεθεί με τον πατέρα της για δώδεκα ημέρες και νύχτες. Όταν ο Κινύρας συνήλθε από την μέθη θέλησε να δει το πρόσωπο της ερωμένης του και όταν αντιλήφθηκε την πλεκτάνη άρπαξε το ξίφος του να την σκοτώσει. Η Μύρρα ξέφυγε από το μένος του πατέρα της και περιπλανήθηκε για εννέα κύκλους της Σελήνης κυοφορώντας τον καρπό της ερωτικής μίξης με τον πατέρα της. Στο τέλος του ένατου κύκλου  η Μύρρα απέτεινε ικετευτικό λόγο προς του θεούς λέγοντας   είναι δίκαιη, δεν το αρνούμαι, η τιμωρία μου, μα σας ζητώ, για να μη  μιαίνω μήτε τους ζωντανούς- αν επιζήσω- μήτε τους νεκρούς - αν θα πεθάνω -  και από τα δύο βασίλεια να με αποπέμψετε, μεταμορφώστε με έτσι που και ζωή και θάνατο μαζί να μου αρνηθείτε(Οβιδίος,2002).

Τότε το σώμα της Μύρρας άρχισε  να μεταμορφώνετε σε δέντρο αφού τα πόδια της έγιναν ρίζες, το σώμα της, κορμός δέντρου, και τα ικετευτικά απλωμένα στον ουρανό χέρια της, κλαδιά. Μόλις ολοκληρώθηκε η μεταμόρφωση ο φλοιός του δέντρου αποσχίστηκε και εγγενήθη ο πανέμορφος μύρινος Αδωνης! (Εικ.3).

Σε αυτό το σημείο θεωρούμε απαραίτητο να αποσαφηνίσουμε το ζήτημα της αιμομιξίας στον μυθολογικό ορίζοντα της ελληνικής θρησκείας. Ως πράξη βεβαίως και ήταν απορριπτέα στον ελληνικό κόσμο γι’ αυτό και τελικά η Μύρρα τιμωρήθηκε. Θα πρέπει όμως να επισημάνουμε ότι οι μυθολογικές περιγραφές υποκρύπτουν πάντοτε και εσωτερικές-μυστηριακές προεκτάσεις που δεν ακλουθούν τις κοινωνικά καθορισμένες ηθικές.  Η Μύρρα  ήθελε να μιχθεί με έναν ψυχικό μέγεθος εξελικτικά «όμοιο» με το πατέρα της, και εφόσον δεν υπήρχε, τότε αναπόφευκτα η μίξη, δηλαδή η μετάδοση των μυστηριακών θέσμιων θα έπρεπε να συντελεστεί από τον ίδιο τον Κινύρα. Γι’ αυτό το λόγο και η ερωτική συνεύρεση κράτησε δώδεκα ημέρες και νύχτες, και μάλιστα υπό την επίδραση του διονυσιακού οίνου, γεγονός υποδηλώνει  την όλη μυστηριακή δομή του μύθου.

Αμέσως μόλις γεννήθηκε ο Άδωνης τον παρέλαβαν οι νύμφες να τον πρωταναθρέψουν μυστικά εντός ιερού σπηλαίου. Μόλις έφεραν εις πέρας το έργο τους η Θεά Αφροδίτη πήρε τον Άδωνη από τις νύμφες και τον παρέδωσε στην Περσεφόνη για ολοκληρώσει την μυστηριακή του ανατροφή, αφού τον τοποθέτησε  κρυφά σε μία λάρνακα (ξύλινη κιβωτός από κυπαρισσόδεντρο),(Liddell-Scott,2006). Όσο όμως ο νέος πλησίαζε προς την ενηλικίωση του το φυσικό κάλλος του γίνονταν ανυπέρβλητο, η Αφροδίτη μαγεύτηκε από την ομορφιά του αλλά και ο Άδωνης ερωτεύτηκε σφόδρα την πολυύμνητη θεά(Εικ.4).

 Η Περσεφόνη συνεπαρμένη από την ωραιότητα του Αδώνιδος αρνήθηκε να τον δώσει πίσω  και τότε οι θεές αποτάθηκαν στον Κρονίδη Δία να δώσει την λύση. Ο Δίας αποφάσισε, το ένα τρίτο του έτους να παραμένει ο νέος με την Περσεφόνη στον Άδη, το υπόλοιπο διάστημα να επανέρχεται και να ζει με την Αφροδίτη. Το τρίτο του χρόνου θα το αφιέρωνε όπου εκείνος επιθυμούσε(Εικ.5). Ο Άδωνης επέλεξε το δικό του χρόνο να τον αφιερώσει στην αγαπημένη Θεά Αφροδίτη, για να χαίρονται περισσότερο χρόνο του ετήσιου κύκλου τον θείο έρωτά τους. Και σε αυτήν την αφήγηση διαφαίνεται ο μυστηριακός ορίζοντας του μύθου, αφού η απόφαση του Διός είναι όμοια με αυτήν που έδωσε στην θεότητα της Ελευσίνος Περσεφόνη, όταν ο Άδης θέλησε να την κρατήσει κοντά του.

Η Αφροδίτη ενόσω γεύονταν  τον ερωτά της συμβούλεψε τον Άδωνη, που αρέσκονταν στο κυνήγι, να προσέχει και να μην είναι παράτολμος. Ο Θεός Άρης όμως του έστειλε έναν αγριόχοιρο που του κατάφερε ένα θανατερό πλήγμα στην ηβική του χώρα(Εικ.6). Η θεά άκουσε τον γοερό βόγγο του αγαπημένου της και έπεσε επάνω του θρηνώντας για τον χαμό του, και παραίνεσε τους ανθρώπους να καθιερώσουν  εορτή προς τιμήν του εραστή της, εις αιώνια ανάμνηση του δικού της θρήνου για τον όμορφο θεό, και καθώς περιέρραινε το σώμα του με νέκταρ, από τον ουρανό κατήλθε λευκό σύννεφο και ο Άδωνης αναλήφθηκε με αυτό στα ουράνια δώματα των αθανάτων(Εικ.7)(Οβιδίος,2002).

Η εορτή που εγκαθιδρύθηκε ονομάστηκε Αδώνια ή αλλιώς Κήποι Αδώνιδος Τα Αδώνια  ήταν μία επιτάφια  ιδιωτική-οικιακή εορτή που τελούνταν κάθε χρόνο σε όλες σχεδόν τις ελληνικές πόλεις προς τιμήν του Άδωνη και της Αφροδίτης. Η διάρκεια της εορτής ήταν συνήθως διήμερη αλλά σε  κάποιες πόλεις τα Αδώνια μπορούσαν να διαρκέσουν ακόμη και για μία εβδομάδα(Βρεττός,2002). Τα τελετουργικά αυτά λάμβαναν χώρα κυρίως κατά την εποχή της ανοίξεως  και όπως ο Ν. Πολίτηςεπισημαίνει, αυτά «…ετελούντο δ’ εν Αθήναις και εν άλλαις πόλεσι της Ελλάδος περί τα τέλη Μαρτίου…»(Πολίτης,1966,σελ.204). Πολλοί μελετητές ισχυρίζονται ότι η λατρεία αυτή εισήχθη στον σημερινό ελλαδικό χώρο από την πόλη Βύβλο της Συρίας τον 5ο π.Χ αιώνα(Βρεττός,2002), που βεβαίως την εποχή εκείνη  κατοικούνταν και από ελληνικό πληθυσμό, όμως υπάρχουν σημαντικές αναφορές ότι η λατρεία του θεού  ήταν αναπτυγμένη ήδη από το 600 π.Χ. στον θρησκευτικό κύκλο των γυναικών που πλαισίωναν την Σαπφώ στην Λέσβο. (Burkert, 1993).

Η τελετή χωρίζονταν σε δύο κύρια μέρη. Η πρώτη μέρα ήταν πένθιμη και  ονομάζονταν «αφανισμός»,(Βρεττός,2002),οι γυναίκες κατά το μέρος αυτό της  εορτής ακολουθούσαν όλα τα καθιερωμένα τελετουργικά της κηδεύσεως που ονομάζονταν και ως «πρόθεσις» του νεκρού(Μαρίνης,2003).Κατά την ταφική διαδικασία της προθέσεως οι μαυροφορεμένες  γυναίκες τοποθετούσαν σε νεκρική κλίνη ένα ξύλινο ομοίωμα (ξόανο) του Αδώνιδος και επιτελούσαν, σαν να είχαν ένα νεκρό σώμα,  τα ταφικά τελετουργικά(Εικ.8). ΄Επλεναν με νερό το  ξόανο,  μύρωναν το σώμα του Θεού, το έντυναν με το χαρακτηριστικό ύφασμα των νεκρών το σάβανο, και νεκροστόλιζαν με αρωματικά άνθη και κλαδιά αειθαλών δέντρων την κλίνη του.(Alexiou,2002). Ο ποιητής Θεόκριτος που έζησε 3ο  αιώνα π.Χ., και ήταν ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της Ελληνιστικής εποχής,  στο 15ο ειδύλλιο του με τίτλο Συρακουσίαι ή Αδωνιασταί  περιγράφει με εξαίσιο τρόπο  την ατμόσφαιρα της εορτής.

 Έχουν στρώσει αργυρή κλίνη νεκρική για τον όμορφο Θεό. Δίπλα της, βρίσκονται καρποί που δίνουν τα κλαδιά των ιερών δένδρων, και άνθη φυλαγμένα σε πήλινα δοχεία, οι περιώνυμοι κήποι του Άδωνη.

Ο πολυέραστος  Άδωνης, αυτός που αγαπούν και στον Αχέροντα ακόμη!

Δέσποινα Αφροδίτη, εσύ είσαι που κρατείς στα χέρια τώρα  το ρόδινο σώμα του Άδωνη (Θεόκριτος, 2007,σελ.215-219).

Σημαντικό μέρος στην τελετή  διαδραμάτιζαν οι λεγόμενοι «Κήποι Αδώνιδος». Οι γυναίκες εννέα ημέρες πριν την εορτή τοποθετούσαν μέσα σε αγγεία πήλινα σπόρους από φυτά που αναπτύσσονται γρήγορα, συνήθως σίτο, μαρούλι, μάραθο ή και διάφορα άνθη(Εικ9). Τοποθετούσαν τα αγγεία αυτά στις στέγες των σπιτιών ή όπου αλλού αυτά θα δέχονταν την θερμότητα των ηλιακών ακτινών ώστε να μεγαλώσουν γρήγορα. Τα φυτά αυτά συμβόλιζαν την νεότητα και το σφρίγος του νεανία θεού, που όμως αυτή δεν κράτησε πολύ γι’ αυτό το λόγο  ενώ αναβλασταίνουν γρήγορα μαραίνονται απότομα, όπως απότομα και πρόωρα αφανίστηκε και ο Άδωνης (Λέτσας, 1989).

            Κατόπιν ακολουθούσε  ο θρήνος του νεκρού Αδώνιδος. Ο θρήνος αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των ελληνικών ταφικών τελετουργιών,(Alexiou,2002).   Έχουμε την τύχη να διασώζεται αυτούσιος  ένας  τελετουργικός  θρήνος του Αδώνιδος  από τον Βίωνα τον Σμυρναίο που έζησε τον 2ο αιώνα π.Χ. Το έργο του Επιτάφιος Αδώνιδος  αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα ποιητικά κείμενα της Ελληνιστικής περιόδου που περιγράφει με αριστουργηματικό λογοτεχνικό τρόπο τον θρήνο της Θέας Αφροδίτης για τον Άδωνη.

Τον Άδωνη θρηνολογώ, τον όμορφο που εχάθη,

«πάει, χάθηκεν ο Άδωνης» οι Έρωτες θρηνούνε.

Στα πορφυρά σου Κύπριδα να μην ξαναπλαγιάσεις,

βάλε τα μαύρα σου, καλή, και να στηθοκοπιέσαι,

σύρε φωνή, ο Άδωνης χάθηκεν, ο καλός σου.

Τον Άδωνη θρηνολογώ και οι Έρωτες θρηνούνε (Βίων, 1991,σελ.21).

Έπειτα ακολουθούσε η λεγόμενη «Έκθεσις» του ομοιώματος του θνήσκοντος Θεού, δηλαδή η περιφορά, η μετάβαση της ταφικής λάρνακας  από τον οίκο προς τον χώρο ταφής του. Στην πομπή προπορεύονταν οι άντρες και ακολουθούσαν οι γυναίκες, οι αναμμένοι πυρσοί και τα κεριά προσέδιδαν σε αυτήν την επιβλητική πομπή μια ιδιαίτερα κατανυκτική ατμόσφαιρα. Οι πένθιμοι ύμνοι  συνεχίζονταν κατά την διαδρομή με την συνοδεία αυλού που παρήγαγε έναν θρηνητικό ήχο και ονομάζονταν γίγγρα (West, M.L. (2004),. Όταν έφταναν στον υποτιθέμενο χώρο ταφής έθαβαν το ομοίωμα και  ακολουθούσαν οι καθιερωμένες ταφικές χοές καθώς και ο τελετουργικός κυκλικός χορός των γυναικών γύρω από τον τάφο.

Η επόμενη ημέρα των αδωνίων ήταν χαρμοσύνη και ενθουσιαστική και ονομάζονταν  «Εύρεσις»,εόρταζαν την ανάσταση, την αναγέννηση του Αδώνιδος με χορούς γέλια, και συνέτρωγαν με πλούσια γεύματα που προέρχονταν από τις καθιερωμένες θυσίες(Βρεττός,2002).

Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό από την περιγραφή της εορτής των αδωνίων, τα χριστιανικά θρησκευτικά δρώμενα του εορτασμού του Πάσχα από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία ομοιάζουν σε μεγάλο βαθμό στις τελετουργικές πρακτικές των αρχαίων ελληνικών  παραδόσεων. Αυτό βέβαια συμβαίνει γιατί όπως θα αποδείξουμε η χριστιανική θρησκεία, αν και προσπάθησε με κάθε τρόπο να εξαλείψει τα ταφικά  έθιμα, τελικά αυτά κατάφεραν και όχι μόνο επιβίωσαν, αλλά παρέμειναν σχεδόν αμετάβλητα, παρόλο τον ανηλεή πόλεμο που δέχθηκαν(Alexiou,2002). Οι Πατέρες της  Εκκλησίας καταδίκαζαν ήδη από την πρώιμη χριστιανική περίοδο τα αρχαία ταφικά τελετουργικά δρώμενα όπως για παράδειγμα τον θρήνο, την περιφορά του νεκρού, ακόμη και τα μνημόσυνα, που σήμερα θεωρούμε δεδομένο ότι αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της χριστιανικής πίστης. Δεν αντιμάχονταν βέβαια τόσο τα ίδια τα έθιμα όσο την παγανιστική τους καταγωγή, αφού η τήρηση των  εθίμων αυτών είχε ως αποτέλεσμα να διατηρούνται εν ισχύ τα τελετουργικά της ελληνικής θρησκείας. Με το πέρασμα των αιώνων η προσήλωση του ελληνικού λαού στα έθιμα αυτά ήταν ακλόνητη, γεγονός που εξανάγκασε τους Πατέρες της Εκκλησίας να τα εγκολπώσουν τελικά στην χριστιανική πίστη. Η προσπάθεια όμως αυτή, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Alexiou(2002),« …δεν υπήρξε μόνο ασυνείδητη φυσική διεργασία αλλά ήταν και αποτέλεσμα συνειδητών παρεμβάσεων της Εκκλησίας».

   Οι απόπειρες απεμπολής των δρωμένων αυτών βέβαια δεν σταμάτησαν ακόμη και τον προηγούμενο αιώνα. Η περιφορά του επιταφίου της Μ. Παρασκευής  που πολλοί από τους αναγνώστες του παρόντος άρθρου πιστεύουν ότι αποτελεί αναπόσπαστο και απολύτως καθιερωμένο στην χριστιανική πίστη έθιμο, θα διαπιστώσουν με την παρακάτω ατράνταχτη απόδειξη, ότι δεν ήταν. Η εγκύκλιος της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος της 12 Μαΐου του 1882 θεωρεί το έθιμο της περιφοράς του επιταφίου ως «άσκοπον και ανεβλαβές» και επικαλείται για την κατάργηση της περιφοράς, τις σχετικές θεολογικές θέσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου.(Μπακούρος, 2001). Ακόμη και ο επιτάφιος θρήνος, όπως αναφέρει ο Β. Μπακούρος, «ως τελετή αποτελεί εκκλησιαστική ιεροπραξία που διαμορφώθηκε σταδιακά και το κυριότερο στοίχησε με τις απαιτήσεις της λαϊκής ψυχής» (Μπακούρος, 2001,σελ.69).

Οι πολυθεϊστικές θρησκείες  πολλών παραδοσιακών πολιτισμών εμπεριέχουν το αρχέτυπο του θνήσκοντος και αναγεννώμενου θεού, στην Αίγυπτο ο Όσιρις στους Βαβυλωνίους ο Ταμμούζ, ο Άττης στην Φρυγία κ.α. Οι μονοθεϊστικές θρησκείες και ειδικότερα ο χριστιανισμός, στις περιοχές που επιβλήθηκε και υπήρχε ήδη ένα τέτοιο αρχέτυπο, περιέβαλε τον δικό της θεό με τις ίδιες σχεδόν θεολογικές και τελετουργικές πρακτικές, γιατί αντιλήφθηκε με το πέρασμα των χρόνων ότι με αυτόν τον τρόπο θα ήταν πιο ευχερή η επικράτηση της.

  Κατά την διάρκεια του έαρος και πιο συγκεκριμένα της εαρινής ισημερίας, όπου και τελούνταν αυτές οι εορτές, ο ήλιος ανέρχεται σταδιακά από το νότιο ημισφαίριο της γης που κυριαρχεί το ψύχος και το σκοτάδι, κατάσταση παρόμοια με το σκότος του Άδου, και μετέρχεται προς την επικράτηση του φωτός και της θερμότητος, και η αναγέννηση της φύσεως σηματοδοτεί και την αντίστοιχη αναγέννηση της ανθρώπινης πνευματικότητας(Αρβανάτικης,2009). Πιο συγκεκριμένα, στην Ελληνική θρησκευτική παράδοση ο Άδωνης συμβολίζει την ίδια την ανθρώπινη ψυχή που πεθαίνει και αναγεννιέται συνεχώς, οι συνεχόμενες όμως επαναγεννήσεις θα εξελίξουν την ψυχή και θα της προσδώσουν το απαραίτητο ψυχικό κάλλος, και τότε θα νομιμοποιείτε αυτή να ανέλθει στα ανώτερα θεϊκά πεδία. Η ανυπέρβλητη φυσική ωραιότητα του Αδώνιδος αντανακλά σε εξωτερική μορφή το αντίστοιχο εσωτερικό ψυχικό του κάλλος, αυτή η εσωτερική ομορφιά ήταν που ενθουσίασε ερωτικά την Θεά του κάλλους Αφροδίτη στο να τον οδηγήσει, όπως περιγράφεται και στον ίδιο τον μύθο, στα Ολύμπια δώματα των αθανάτων. Αυτό το εσωτερικό κάλλος της ανθρώπινης ψυχής ήταν και το ζητούμενο από τους μετέχοντες της ελληνικής θρησκευτικής παραδόσεως.

Είναι άξιο αναφοράς, εν κατακλείδι,  να επισημάνουμε ότι, οι σύγχρονοι πολυθεϊστές με την σχετική θρησκευτική ελευθερία των τελευταίων ετών, όχι απλά αναβιώνουν αλλά βιώνουν εκ νέου τα τελετουργικά αυτά δρώμενα προς τιμήν του θεού Αδώνιδος, γεγονός που αποδεικνύει το πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η ελληνική κοσμοθέαση στις ψυχές αυτού του λαού.

Μπουσίου Ιωάννης

Απόφοιτος Ελληνικού  Ανοιχτού  Πανεπιστημίου

Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών Πατρών

Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό.

Βιβλιογραφία

• Αρβανιτάκης, Π.(2009), «Αδώνια και Παράδοσις»,Ιαχή, 21 Μαρτίου, σελ., 4.

• Βρεττός, Λ.(2002), Λεξικό:Τελετών,Εορτών Και Αγώνων Των Αρχαίων Ελλήνων,2η έκδοση, Αθήνα: Κονιδάρη(1η εκδ 1999).
• Βίωνος,  Επιτάφιος Αδώνιδος, μτφ. Μπουκάλας, Π., Αθήνα 1991:Αγρά
• Θεόκριτος, Μόσχος Και Βίων:Βουκολική Ποίηση Της Ελληνιστικής Περιόδου, εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια Μαυρόπουλο, Θ., Αθήνα 2007 : Ζήτρος
• Λέτσας, Α.(1989), Μυθολογία Της Γεωργίας:Θρησκεία-Μυθολογία, Ανιμισμός–Μαγείες.-Ταμπού-Τοτεμισμός-Φετιχισμός-Ανθρωπομορφισμός Αθήνα:Τεχνοτυπική (1η έκδ 1949).
• Μαρίνης, Π. (2003), Η Ελληνική Θρησκεία, Αθήνα: Νέα Θέσις
• Μπακούρος, Κ. Β, Οι Ωραίοι Νεκροί: Επιτάφιος Αδώνιδος Επιτάφιος Θρήνος, Αθήνα 2001: Έσοπτρον.
•  Οβιδίος Περί Μεταμορφώσεων, ό μετήνεγκεν εκ της λατίνων φωνής εις την ελλάδα Μάξιμος μοναχός ο Πλανούδης,εκδίδουν Μανώλης Παπαθωμόπουλος, Ισαβέλλα Τσαβαρή, Αθήνα2002:Ακαδημία Αθηνών, Κέντρον Εκδόσεως Έργων Ελλήνων Συγγραφέων.
• Πολίτης, Ν.(1966),Λαογραφικά σύμμεικτα,2ηέκδοση Τόμος Γ΄,Αθήνα : Ακαδημία Αθηνών.(1η εκδ 1931)
• Alexiou, M. (2002), Ο Τελετουργικός Θρήνος Στην Ελληνική Παράδοση, επιμέλεια αναθεώρησης μετάφραση, Γιατρομανωλάκος  Ν. Δημήτρης , Ροΐλος  Α. Παναγιώτης, Αθήνα: ΜΙΕΤ.
• Burkert, W. (1997), Ελληνική Μυθολογία Και Τελετουργία: Δομή Και Ιστορία, 2η έκδοση, μτφ. Ανδρεάδη Η., Αθήνα :MIET.(1η εκδ 1993).
• Burkert, W. (1993), Αρχαία Ελληνική Θρησκεία: Αρχαϊκή και Κλασική Εποχή, μτφ. Μπεζαντάκος Π. Ν, Αβαγιανού A., Αθήνα: Καρδαμίτσα,(1η εκδ 1977).
• Scott, R.- Liddell, G. H.(2006), Λεξικόν Της Ελληνικής Γλώσσας, 2η έκδοση., Τ΄5ος , Αθήνα: Πελεκάνος (1η εκδ 1901).
• West, M.L. (2004), Αρχαία Ελληνική Μουσική, 2ηεκδοση, μτφ. Κομνηνός Σ., Αθήνα: Παπαδήμα.(1η εκδ 1999).

Εικ1. Bertel Thorvaldsen (1770 - 1844) Άδωνης Μουσείο Neue Pinakothek, Μόναχο.

Εικ.2. Αφροδίτη και Άδωνις, Αττική ερυθρόμορφη λήκυθος 410 π.Χ. Μουσείο Λούβρου.

Εικ.3. Marcantonio Franceschini (1685-) H γέννηση του Αδώνιδος από την Μύρρα, λάδι σε καμβά, Μουσείο Staatliche_Kunstsammlungen, Δρέσδη.

Εικ.4. Ο έρωτας του Αδώνιδος με την Αφροδίτη, πολύχρωμο αγγείο κλασικής περιόδου από τερακότα που βρέθηκε στην Κόρινθο, Αρχαιολογικό Μουσείο Βερολίνου..

Εικ.5. Ερυθρόμορφη Απουλιανή λουτροφόρος 330-340 π.Χ. που παρουσιάζει την κρίση του Διός, αμφοτερόπλευρα βρίσκονται η Αφροδίτη και η Περσεφόνη.

Εικ.6. Giuseppe Mazzuoli(1709-), Ο θάνατος του Αδώνιδος από αγριόχοιρο Μουσείο Hermitag.

Εικ.7.Sebastiano Ricci(1659-1734), Η ανάληψη του Αδώνιδος από την Αφροδίτη 1706, λάδι σε καμβά, Musee des Beaux-Arts-Οrleans Γαλλία.

Εικ.8. Απουλιανό αγγείο από τερακότα 4ος αιώνας π.Χ. που αποτυπώνει αφηγηματικά την εορτή των αδωνίων και συγκεκριμένα την πρόθεση του σώματος του Αδώνιδος σε νεκρική κλίνη, Μουσείο Νάπολης.

Εικ.9. Λεπτομέρεια από Αθηναϊκή ερυθρόμορφη λήκυθο 425-375 π.Χ., ο έρωτας παραλαμβάνει από μία γυναίκα που συμμετέχει στην τελετή των Αδωνίων πήλινο δοχείο με άνθη Badisches Landesmuseum.

Σαμανισμός στην Αρχαία Ελλάδα

Οι πρώτες ενδείξεις περί πρακτικής του σαμανισμού στην Ελλάδα ανάγονται σε εποχές γύρω στο 1500-2000π.Χ. στην Θράκη, Σκυθία και γενικότερα στη Βόρειο- κεντρική Ασία. Επίσης ο μύθος του Αβαρη, παρόμοιος του Ελληνικού «Υπερβόρειου Απόλλωνα» συνηγορεί σε αυτό. Οι αποδείξεις όμως είναι λίγες και ανάγονται στους 6^ο και 5^ο π.Χ. αιώνες με βασικότερη απόδειξη τα γραπτά ποιητικά κείμενα του Εμπεδοκλή. Μύθοι και θρύλοι και πρακτικές στην μεταγενέστερη βιβλιογραφία επίσης συνηγορούν για την ύπαρξη του σαμανισμού πολύ πριν. Τα βασικότερα χαρακτηριστικά αυτής της πρακτικής συνοψίζονται ως εξής: 1 Πίστη στην μετεμψύχωση, 2. Πίστη στην ύπρξη ψυχής και των πνευμάτων –οδηγών (π.χ. Ο Επιμενίδης ήταν η μετεμψύχωση του Αιακού, Ο Πυθαγόρας του Ερμότιμου)  3. Ϊδρυση θρησκευτικών ομάδων (πχ. Κρότωνα Σικελίας) όπου οι μαθητευόμενοι ασκούνταν στην απομόνωση, σιωπή, νηστεία και ψυχικές και μεταφυσικές ικανότητες (μεταξύ των οποίων ακόμη και μεταμόρφωση σε άλλες μορφές ζώων και ανθρώπων). Ένα βασικό στοιχείο του σαμανιστικού πολιτισμού αποτελεί η πίστη ότι υπάρχει ψυχή η οποία μάλιστα είναι πιο ενεργητική όταν το σώμα κοιμάται ή όπως λεει ο Αριστοτέλης όταν βρίσκεται στο σημείο του θανάτου. Η πίστη αυτή έχει αφήσει ίχνη σε μία μεγάλη περιοχή που εκτείνεται σε ένα μγάλο τόξο από την Σκανδιναβία κατά μήκος του Ευρασιακού χώρου μέχρι την Ινδονησία. 

Ετσι, στην Θράκη και την Σκυθία oι Ελληνες είχαν έρθει σε επαφή με λαούς που είχαν σχέση με τον σαμανισμό ακόμη στην αρχαική εποχή με την εμφάνιση των ιατρομάντεων που ήταν μάντεις, θεραπευτές και θρησκευτικοί διδάδσκαλοι με σαμανιστικά χαρακτηριστικά. Λέγεται ότι αυτοί οι ιερομάντεις είχαν και τατουάζ με σύμβολα σαμανικά.  Επίσης η Βακχική θεραπευτική όπως θα δούμε παρακάτω έχει σαμανιστικές ρίζες. Ομως. όλοι οι λαοί της Μεσογείου δεν ήταν αμέτοχοι σε δοξασίες σαν αυτές και πέρασαν από το στάδιο της Ανιμιστικής λατρείας (λατρεία των νυμφών, λατρεία γαίας, Ουρανού σελήνης και άστρων). Επίσης, υπήρξε και η λατρεία των νεκρών προγόνων στην οποία  κυριάρχησε η άποψη ότι ο κάτω κόσμος των νεκρών αποτελείται από πνευματικούς οδηγούς στους οποίους μπορούμε να απευθυνθούμε όταν χρειαζόμαστε συμβουλή. Βλέπουμε λοιπόν πόσο παλιά είναι η έννοια της ανάστασης και της πνευματικής μετάλλαξης και πόσο βαθιά ριζωμένη ήταν η πίστη στα πνεύματα ανά τους αιώνες...

Τα λίγα ελληνικά μυθικά πρόσωπα που επιδέχονται σύγκριση με τους σαμάνους διεκδικούν ότι κατάγονται από τον Απόλλωνα. Και υπολογίζεται ότι έφτασαν στην Ελλάδα από το Βορρά, από τη χώρα των Υπερβόρειων που είναι και η αρχική πατρίδα του Απόλλωνα.
Πέρα από το Βορρά, έλεγαν, ήρθε ο Άβαρης καβαλάρης, πάνω σ' ένα βέλος, καθώς όπως φαίνεται γίνεται ακόμη με τις ψυχές στη Σιβηρία. Ήταν τόσο προχωρημένος με την τέχνη της νηστείας, ώστε είχε μάθει να ζει χωρίς καθόλου ανθρώπινη τροφή. Εξαφάνισε τους λοιμούς, πρόβλεψε σεισμούς, συνέθεσε θρησκευτικά ποιήματα και δίδαξε τη λατρεία του βόρειου Θεού του, που οι Έλληνες τον αποκαλούσαν υπερβόρειο Απόλλωνα. Ένας μεταγενέστερος μύθος μας δείχνει τον Άβαρη να πετάει στους αιθέρες πάνω στο βέλος του. Το βέλος που παίζει κάποιο ρόλο στη μυθολογία και τη θρησκεία των Σκύθων είναι ένα σύμβολο του "μαγικού πετάγματος". Ο σαμάνος χρησιμοποιεί το βέλος για να φέρει πίσω τις ψυχές των άρρωστων και επίσης στις κηδείες. Οι σαμάνοι επίσης μαντεύουν από το πέταγμα του βέλους.
Ο Αρισταίος ο Προκονήσιος σχετίζεται επίσης με τον Απόλλωνα: πέφτει σε έκσταση και ο θεός του "αρπάζει" την ψυχή. Του συμβαίνει να εμφανίζεται ταυτόχρονα σε τόπους απομακρυσμένους τον έναν από τον άλλον. Συνδέει τον Απόλλωνα με μορφή κόρακα πράγμα που μας κάνει να σκεφτούμε τις σαμανικές μεταμορφώσεις. Ο Ερμότιμος ο Κλαζομενών είχε τη δύναμη να εγκαταλείπει το σώμα του "για πολλά χρόνια". Στη διάρκεια της μακριάς αυτής έκστασης ταξίδευε μακριά και "έφερνε προφητική γνώση για το μέλλον". Οι εχθροί του έκαψαν το σώμα του και η ψυχή του δεν ξαναγύρισε ποτέ. Αυτή η έκσταση έχει όλα τα χαρακτηριστικά του σαμανικού τρόμου.
Ο Επιμενίδης που καταγόταν από την Κνωσό, ισχυριζόταν ότι είχε ζήσει και προηγουμένως και ότι ήταν ταυτόσημος με τον Αιακό, έναν αρχαίο θείο άνδρα και έχει παρομοιαστεί με τον τύπο του βόρειου σαμάνου. Ο ίδιος είχε επίσης εμπειρία ψυχικών περιπάτων κι όπως ο Άβαρης ήταν μεγάλος νηστευτής, που ζούσε αποκλειστικά με μια παρασκευή λαχανικών. που συνήθιζε να αποθηκεύει, για λόγους που ήξερε ο ίδιος πολύ καλά, στην οπλή ενός βοδιού. Ένα άλλο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της παράδοσής του είναι πως μετά το θάνατό του οι άνθρωποι είδαν το κορμί του να σκεπάζεται με δερματοστιξία (τατουάζ). Όσο για τον Μακρύν Ύπνο, αυτό φυσικά είναι μια πλατιά διαδεδομένη λαϊκή ιστορία. Η θέση όμως του ύπνου στην αρχή της ιστορίας του Επιμενίδη υποδηλώνει ότι οι Έλληνες είχαν υπόψη τους το μακροχρόνιο "αναχωρητήριο", που αποτελεί μαθητεία του σαμάνου, ο οποίος κάποτε την περνά κατά μεγάλο μέρος, σε κατάσταση ύπνου και καταληψίας.
Και τέλος ο Ορφέας του οποίου πατρίδα είναι η Θράκη και εκεί στη Θράκη συνοδεύει έναν θεό που οι Έλληνες ταύτιζαν με τον Απόλλωνα. Συνδυάζει τα επαγγέλματα του ποιητή, του μάγου, του θρησκευτικού δασκάλου και χρησμοδότη. Όπως μερικοί μυθικοί σαμάνοι της Σιβηρίας, μπορεί με τη μουσική του να μαζεύει τα πουλιά και τα άγρια ζώα για να τον ακούσουν. Όπως κάνουν παντού οι σαμάνοι, επισκέπτεται τον κάτω κόσμο και το κίνητρό του είναι πολύ κοινό για τους σαμάνους, να ξανακερδίσει μια κλεμμένη ψυχή. Τελικά το μαγικό του εγώ επιζεί ως ένα ωδικό κεφάλι, που συνεχίζει να δίνει χρησμούς πολλά χρόνια μετά το θάνατό του. Ο Ορφέας επίσης είναι μια μορφή που μοιάζει πολύ με το Ζάλμοξη, ένα μυθικό σαμάνο ή πρότυπο των σαμάνων.

Ο Εμπεδοκλής στην Σικελία στον οποίο βασίζεται κυρίως η γνώση μας για τον πρώιμο ελλημικό σαμανισμό και ο Πυθαγόρας ήταν όμως οι μεγαλύτεροι σαμάνοι στον Ελλαδικό χώρο.

Ο Εμπεδοκλής έζησε στον Ακράγαντα της Σικελίας τον 5ο αιώνα π.Χ. και υπήρξε μια από τις θρυλικότερες μορφές στο χώρο των προσωκρατικών φιλοσόφων. Ο βίος του είναι γεμάτος με απόκρυφες ιστορίες και θαύματα που αγγίζουν τα όρια του μύθου. Στο πρόσωπο του οι Ακργαντίνοι δεν έβλεπαν μόνο έναν μεγάλο φιλόσοφο αλλά και έναν άξιο πολιτικό, ιατρό, μάντη, μάγο και ποιητή. Ο Διογένης Λαέρτιος, στο 8ο Βιβλίο του, αναφέρει μία σειρά από θρυλικές ιστορίες σχετικά με τον θάνατο του Εμπεδοκλή: "Σχετικά με τον θάνατο του λέγονται διάφορα πράγματα. Ο Ηρακλείδης που ανέφερε τα σχετικά με την γυναίκα που δεν ανέπνεε, ότι δηλαδή δοξάστηκε ο Εμπεδοκλής όταν έστειλε πίσω ζωντανή τη νεαρή γυναίκα, λέει ότι πρόσφερε θυσία στο χωράφι του Πεισιάνακτος. Είχε καλέσει και μερικούς από τους φίλους του, ανάμεσα τους και τον Παυσανία. Μετά το γλέντι οι υπόλοιποι αποτραβήχτηκαν και αναπαύονταν, άλλοι κάτω από δέντρα του διπλανού χωραφιού και άλλοι όπου ήθελαν. Ο Εμπεδοκλής έμεινε εκεί που είχε καθίσει. Όταν σηκώθηκαν το πρωί, ήταν ο μόνος που έλειπε. Άρχισαν να τον αναζητούν και οι δούλοι που ρωτήθηκαν έλεγαν πως δεν γνωρίζουνε τίποτε. Ένας τότε είπε ότι τα μεσάνυχτα είχε ακούσει μια πολύ δυνατή φωνή που καλούσε τον Εμπεδοκλή και ότι μετά απ' αυτό σηκώθηκε και είδε ουράνιο φως και μία λάμψη. Τίποτε άλλο…. Ο Έρμιππος λέει ότι θεράπευσε κάποια Ακραγαντίνη Πάνθεια που την είχαν ξεγραμμένη οι γιατροί και γι' αυτό έκανε τη θυσία και ότι αυτοί τους οποίους είχε καλέσει ήταν περίπου ογδόντα. Ο Ιππόβοτος αναφέρει πως, όταν σηκώθηκε, προχώρησε προς την Αίτνα και μόλις έφτασε πλησίασε στους κρατήρες της φωτιάς και εξαφανίστηκε, θέλοντας μ' αυτό τον τρόπο να ενισχύσει τη φήμη ότι είχε γίνει θεός" .

Ο Εμπεδοκλής με τη φιλοσοφία του αναζητά την πραγματική γνώση και ουσία της φύσης η οποία χαρακτηρίζεται από μία αιώνια εναλλαγή. Η εν-αλλαγή αυτή βρίσκεται ανάμεσα στην αλλαγή του Ηράκλειτου (Γίγνεσθαι) και την σταθερότητα του Παρμενίδη (Είναι). Ο Εμπεδοκλής στέκεται ανάμεσα σ' αυτές τις δύο φιλοσοφικές θέσεις και ορίζει σαν πρωταρχική αιτία γέννησης όλων των όντων την κίνηση τεσσάρων πρωταρχικών στοιχείων που ονομάζει "ριζώματα". Τα στοιχεία αυτά 1. Η φωτιά (Ζευς) 2. Το νερό (Νήστις) 3. Η γη (Αϊδωνεύς ή Άδης) και 4. Ο Αέρας (Ήρα). Η κίνηση αυτών των στοιχείων οφείλεται σε δύο αντίθετες δυνάμεις που τις ονομάζει Φιλότητα και Νείκος. Η Φιλότητα είναι η θετική δύναμη της αγάπης που ενώνει τα πράγματα και Νείκος η αρνητική που τα διαχωρίζει. Η σχέση αυτών των αντίρροπων δυνάμεων είναι αυτή που διατηρεί την ισορροπία στο σύμπαν ("Σφαίρος"). Η γένεση και ο θάνατος, η Φιλότητα και το Νείκος είναι για τον Εμπεδοκλή ένας αιώνιος κύκλος, μία εναλλαγή που εξασφαλίζει τη διαιώνιση του κόσμου. Το έργο του Εμπεδοκλή αποτελείται από δύο εξάμετρα ποιήματα, το Περί Φύσεως (2.000 στίχοι) και οι Καθαρμοί (3.000 στίχοι).Οι επικοί στίχοι του Εμπεδοκλή έχουν μία τεράστια δυναμική που δημιουργεί στον αναγνώστη ή τον μελετητή σειρά από σκέψεις ή αναλύσεις. Το γεγονός αυτό οδήγησε πολλούς μετέπειτα φιλοσόφους, όπως τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, να πραγματευτούν μέσα στα έργα τους τις θέσεις του Εμπεδοκλή και έτσι να σωθούν μέχρι σήμερα πολλά αποσπάσματα του μεγάλου φιλοσόφου.

Ο Πυθαγόρας ισχυριζόταν ότι ταυτίζεται με τον Ερμότιμο και όπως και οι προηγούμενοί του (ο Θράκας του Ηρόδοτου και ο Ζάλμοξης) εγκαθίδρυσε ένα είδος θρησκευτικής τάξης, μια κοινότητα ανδρών και γυναικών των οποίων ο κανόνας της ζωής τους καθοριζόταν από την προσδοκία της μέλλουσας ζωής. Στην ουσία μάλλον δεν υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ της ορφικής διδασκαλίας και του Πυθαγορισμού. Και όπως στον σιβηρικό σαμάνα η εμπειρία των προηγούμενων ζωών δεν είναι πηγή ενοχής αλλά δύναμης. Επίσης η έννοια της κάθαρσης ήταν μία πολύ βασική απασχόληση των θρησκευτικών πνευμάτων κατά την αρχαική κιόλας εποχή.  Ο Πυθαγόρας μετά τις σπουδές του ήταν ωριμώτατος, διαθέτων εξαίρετικό κάλλος, γαλήνιος, με ιδιαίτερη χάρη, μεγαλοφυϊα και δύναμη βούλησης.

Ασκώντας την αρετήν καθ'όλο τον βίο του ετελειοποιήθη σε τέτοιο βαθμό, ώστε απέβη υπεράνθρωπος καιΜεγάλος Μύστης, αποκτώντας ικανότητες ενόρασης και θεραπείας και ακτινοβόλο βούληση, η οποία έδιδε σε αυτόν δύναμη πράγματι θαυματουργό. Ετσι, ήταν γνωστός παντού, ενισχύοντας και θεραπεύοντας ασθενείς και προμηθεύοντας τα μέλλοντα, έχοντας σαν αποστολή του την αναμόρφωση όλης της ανθρωπότητος. Μάλιστα έφτασε στην άποψη του μονοθεισμού δια του φιλοσοφικού του συστήματος παρότι αυτό ποτέ δεν ελέγχθη ευθέως λόγω του κλίματος της εποχής. Θεωρείται πάντως ότι έθεσε τα φιλοσοφικά θεμέλια για την εμφάνιση αργότερα του  μονοθεισμού. Καθόσον δεν υπάρχουν γραπτά συγγράμματα του ιδίου, για το έργο του αντλούμε πληροφορίες, αφ'ενός από τα διασωθέντα αποσπάσματα των διαφόρων Πυθαγορείων, οι οποίοι μετά τον θάνατον του Πυθαγόρα συνέγραψαν διάφορα συγγράματα, και ιδίως του Επιχάρμου, του Φιλολάου, του Λύσιδος, του Κλεινίου, του Αρχύτα κ.α., αφ'ετέρου δε, από τα συγγράμματα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και του "Βίου Πυθαγόρου" που γράφτηκαν από τον Διογένη, κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ., από τον Πορφύριο τον ίδιο αιώνα και από τον Ιάμβλιχο, μαθητή του Πορφύριου.

Περί του Πυθαγόρα τέλος έγραψε και ο Εμπεδοκλής, τελευταίος μαθητής του φιλόσοφου λέγοντας: "Υπήρχε μεταξύ των Ελλήνων εις ανήρ πεπροικισμένος με απέραντον σοφίαν, του οποίου η διανόησις περικέκλειε ανεκτίμητον θησαυρόν σκέψεων. Ηκτινοβόλει εις τας πλέον διαφερούσας επιστήμας και, όταν ηρεύνα εν θέμα, η μεγαλοφυϊα του διαπέρα την αστραπήν. Το οξύ του βλέμμα εις βραχύτατον διάστημα ανεκάλυπτεν περισσοτέρας αληθείας ή όσας ηδύναντο να ανακαλύψουν δέκα ή είκοσι ανθρώπιναι γενεαί.

 Τέλος, «τα μεγαλύτερα αγαθά», λέει ο Σωκράτης στον Φαίδρο, «μας έρχονται δια της μανίας». Ο Πλάτωνας συμπληρώνει «με την προυπόθεση ότι η μανία δίδεται από θεία δωρεά...» και διακρίνει τέσσερεις τύπους:

1.       Την προφητική μανία με προστάτη τον Θεό Απόλλωνα

2.       Την τελεστική ή τελετουργική μανία με προστάτη τον Θεό Δίονυσο

3.       Την ποιητική μανία που εμπνέουν οι Μούσες

4.       Την ερωτική μανία που εμπνέουν η Αφροδίτη και ο Ερως.

Οπως γνωρίζουμε, η ιερή «μανία» είναι μία χαρακτηριστική μέθοδος απόκτησης γνώσης των σαμάνων..

Στην αρχαία  Ελλάδα οι αρχικές μορφές της θεραπευτικής πηγάζουν από ιερές τελετουργίες

• Οι μυθικοί κένταυροι ήταν φημισμένοι δάσκαλοι των ηρώων που μεταξύ των άλλων είχαν γνώσεις και ιατρικής και στα σπήλαιά τους δίδασκαν πολεμικές τέχνες, χορό και ιατρική. Μάλιστα έλεγαν ότι τα πλάσματα αυτά ήξεραν να κεντρούν την αύρα, εξού και η ονομασία τους. Ηταν οι πρώτες ιαματικές θεότητες των Ελλήνων.

• Αργότερα, τα Ασκληπιεία και η λαική θεραπευτική (μαντική, βοτανοθεραπεία και αρχική σαμανική θεραπευτική) βασίζονται στο αρχέτυπο του ιερού θεραπευτού (που κυρίως είναι ο θεός Απόλλωνας). Ο Ασκληπιός θεωρείτο ημίθεος (υιός του Απόλλωνα) και επομένως θεραπευτής, και ίδρυσε τα γνωστά Ασκληπιεία σε πολλές περιοχές της Ελλάδας που είχαν πολλά και ισχυρά σαμανιστικά στοιχεία. Ειδική μνεία γίνεται για την μέθοδο που κυριαρχούσε δηλ.την εγκείμηση κατά την οποία ο Θεός εμφανίζεται στον ασθενή και έδιδε οδηγίες περί της θεραπείας του αλολά και της μετέπειτα διαβίωσής του (αλλαγή νοοτροπίας ) με προφανή τον ηθικοπλαστικό στόχο.

• Οι Βακχική θεραπευτική και κοσμοθεωρία προέρχεται από αυτόχθονους πληθυσμούς του Ανατολικού Αιγαίου περίπου την 2^η χιλιετηρίδα π.Χ.  Κατ'αυτήν οι ασθενείς επεδείκνυαν την «ιερή μανία», δηλ με χορό, μουσική ή και σωματική καταπόνηση έμπαιναν σε άλλη διευρυμένη διάσταση κατανόησης από όπου όταν έβγαιναν   επεδείκνυαν μία «ειρήνευση» και νέα ταυτότητα πάλι με βάση την ηθικοπλαστική αντίληψη. Αντιπρόσωποι της μεθόδου αυτής ήταν ο Σαβάλιος της Θράκης και ο Ατης στην Μικρά Ασία. Η μέθοδος επανέκαμψε και κατά την διάρκεια του Πελοπονησιακού πολέμου. Αργότερα, βλέπουμε υπολείμματα της μεθόδου αυτής να κυριεύουν και τον χριστιανισμό όπου, προσκηνυτές και μοναχοί σε μανιακή κατάσταση να αυτοβασανίζονται. Οι Σαμάνοι πάντως σε αντίθεση, πάντα καταλαμβάνονται από «ιερή μανία» μόνον για να θεραπεύσουν, πιστεύουν δε ότι τα πνεύματα μας χρειάζονται όσο και εμείς χρειαζόμαστε εκείνα, γιατί χωρίς ένα υγιές και δυνατό σώμα δεν μπορούν να είναι χρήσιμοι στην κοινωνία.

• Η πρώτη απεμπλοκή από ιερουργίες γίνεται στην αρχαία Ελλάδα από τον Ιπποκράτη (360-470 πΧ). Γίνεται η πρώτη  τομή προς την επιστημονική ιατρική   που έχει σαν βάση την κοσμική συντεχνία θεραπευτών. Eγραψε περίπου 70 πραγματείες (που όμως φαίνεται να μην είναι όλες δικές του) στην Κώ όπου είχε ιδρύσει κέντρο ιατρικής με υπάρχουσα βιβλιοθήκη). Στον Ιπποκράτη οφείλουμε την έννοια «μέθοδο» δηλ. Τα διαδοχικά βήματα για την παρακολούθηση και ανάπτυξη της νόσου και των συμπτωμάτων της (γίνεται σαφής διάκριση μεταξύ των δύο αυτών). Δεν αχολείται με την ταξινόμηση των ασθενειών  απλώς αυτές ταξινομούνται σε οξείες και χρόνιες και σε ενδημικές και επιδημικές. Πρώτος αυτός ασχολείται με τις αντιδράσεις του ασθενούς και τους περιβαλλοντικούς συσχετισμούς, ηταν κυρίως συντηρητικές επεμβάσεις με λίγα φάρμακα και χειρουργικές επεμβάσεις. Πίστευε στην «αυτοθεραπευτική δύναμη της φύσης» που έπρεπε να λαμβάνεται υπ'όψιν. Αυτή η αντίληψη φυσικά είναι πολύ διαφορετική από του Καρτέσιου και την σημερινή πρακτική. Η αντίληψή του ήταν ότι ο ιατρός πρέπει να προβλέπει και να αποτρέπει  (δηλαδή είχε μιά προληπτική, περιβαλλοντική κατεύθυνση). Η ιατρική είναι μία διαταραχή της ισορροπίας του ανθρώπου και του περιβάλλοντος όπου στο ενδιάμεσο αυτών αναπτύσσεται η νόσος! Κατά τον Ιπποκράτη, η ιατρική έχει και πολιτικό χαρακτήρα αφού όπως λέγει, τα ολιγαρχικά καθεστώτα είναι πιο νοσογόνα αφού προκαλούν το φόβο και επομένως νόσο. Μοιάζει πολύ με τις αντιλήψεις της σύγχρονης ομοιοπαθητικής.
• http://www.greekshaman.com

H ανθρωπολογία της μαγείας στην αρχαία Ελλάδα: ο κένταυρος Χείρων

Η μαγεία στον ελληνικό μύθο είναι πανταχού παρούσα. Διαπέρασε τις πεποιθήσεις της ελληνικής ζωής σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας, υποδεικνύοντας σε μεγάλο βαθμό τη θρησκευτική ομοιογένεια της αρχαιοελληνικής κοινωνίας. Η μαγεία εξυπηρετούσε, μεταξύ άλλων ως θεμέλιο για την ανθρώπινη γνώση και ήταν μέσο ελέγχου του άμεσου περιβάλλοντος, των δυνάμεων της φύσης, της ζωής και του θανάτου, καθώς και άλλων περιοχών της γνώσης, που τελούν σήμερα υπό την αιγίδα της τεχνολογίας.
Κ. Καλογερόπουλος (MA) in Anthropology
Όπως το θέτει μια σύγχρονη αυθεντία στο πεδίο της σύγχρονης ανθρωπολογίας: 
«Η πρακτική της μαγείας ήταν πανταχού παρούσα στην κλασική αρχαιότητα. Οι σύγχρονοι του Πλάτωνα και του Σωκράτη τοποθετούσαν ειδώλια στους τάφους και τα κατώφλια [...] Ο Κικέρων χαμογέλασε με κάποιον που ισχυρίστηκε ότι είχε χάσει τη μνήμη του υπό την επιρροή κάποιας γοητείας και ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος ισχυριζόταν πως όλοι φοβούνταν μήπως πέσουν θύματα της μαγείας. Οι πολίτες της Τέω καταριούνταν εκείνον που θα επιτίθετο στην πόλη, ενώ στη Δωδεκάδελτο υπήρχαν νόμοι ενάντια στη μαγική μεταφορά της συγκομιδής από το ένα χωράφι στο άλλο. Οι αυτοκρατορικοί νομικοί κώδικες περιείχαν εκτεταμένες αναφορές ενάντια σε όλα τα είδη της μαγείας –εκτός από την ερωτική και τη μετεωρολογική [...] Οι μαγικές τελετουργίες οδήγησαν σταδιακά σε μια ανώτερη πνευματικότητα, ανοίγοντας εν τέλει το δρόμο στην υπέρτατη θεότητα»[1]. 
Δεδομένου ότι τα περισσότερα μέλη της αρχαιοελληνικής κοινωνίας ακολούθησαν το ίδιο βασικό σύνολο πεποιθήσεων σχετικά με την κλίμακα των μαγικών δυνατοτήτων, σε ό,τι αφορά στους θεούς και τις δυνατότητές τους, με τοπικές παραλλαγές βέβαια, το μυθολογικό σύστημα κατείχε αφεαυτού ενότητα και μια δομή στην οποία λίγο-πολύ μπορούσε να προβλεφθεί η προσθήκη των νέων χαρακτήρων, ή η απόδοση κάποιων ιδιοτήτων με αρκετή ακρίβεια. Η αντανάκλαση αυτών των πεποιθήσεων στον κλασικό μύθο δεν ήταν κάποια άσκηση της φαντασίας με τον ίδιο τρόπο που γίνεται πιθανώς σήμερα. Ενώ οι αντιλήψεις και οι παρουσιάσεις των ιστορικών/μυθολογικών μορφών στο μύθο και η πλοκή των ενεργειών τους απαιτούσε μια ορισμένη δημιουργικότητα και ποιητική άδεια εκ μέρους του αφηγητή, η δομή του μαγικού κόσμου ήταν τμήμα ενός καλά εγκαθιδρυμένου πλαισίου από τα βάθη των προϊστορικών χρόνων. 
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κατέχει σημαντική θέση ο ρόλος των κενταύρων, τόσο πρακτικά όσο και συμβολικά. Στην ιστορία και την τέχνη οι κένταυροι απεικονίζονται με ανθρώπινο το άνω τμήμα του κορμού και ζωικό το κάτω. Ως ιδιοσυγκρασίες, όμως, φαίνεται πως δεν ήταν αρκετά ισορροπημένοι και παρουσιάζονται ως είδη πρωτόγονα που όφειλαν περισσότερα στη ζωική φύση τους παρά στην ανθρώπινη κληρονομιά τους. Ο μύθος τους τοποθετεί στη Θεσσαλία, στην κατεξοχήν μαγική γη της ελληνικής επικράτειας με τις φημισμένες μάγισσες, στις οποίες θα αφιερώσουμε μια ξεχωριστή σπουδή. Η παρουσία τους στη θεσσαλική γη αποδόθηκε σε έναν γηγενή βασιλιά των Λαπίθων[2]. Στα ελληνικά έργα τέχνης η τυπική απεικόνιση των Κενταύρων είναι εκείνη που τους δείχνει να επιτίθενται στους Λαπίθες, εμπλεκόμενοι σε πράξεις βιασμού και λεηλασίας, όπως και στην γαμήλια τελετή του Πειρίθου[3]. Γενικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η παρουσία τους ήταν συμβολική των απεριόριστων και απρόβλεπτων ιδιοτήτων του φυσικού κόσμου. 
Κατά τον ίδιο τρόπο η λογοτεχνική παρουσία τους στο μύθο είναι συχνά συμβολική της πολιτισμικής ανάγκης να καθιερωθεί -να επανακαθιερωθεί μάλλον- η κυριαρχία σε αυτό που οι Έλληνες της αρχαιότητας αντιλαμβάνονταν ως δική τους σφαίρα επιρροής. Οι ελληνικοί ήρωες έπρεπε για να καθιερώσουν την παρουσία του πολιτισμού τους σε έναν ευρύτερο κόσμο και αυτό το κατόρθωναν τυπικά δαμάζοντας μυθικά ή υπερφυσικά πλάσματα. Όμως, μη ανθρώπινα τέρατα όπως ήταν η Σκύλλα, η Χάρυβδις, η Χίμαιρα ή η Σφίγγα απεικόνιζαν τη μάχη ανάμεσα στον πολιτισμό και τον ευρύτερο κόσμο. Υβριδικά ημιανθρώπινα πλάσματα τέτοια όπως ήταν οι κένταυροι αντιπροσώπευαν συχνότερα τις εισβολές αρνητικών όψεων εκείνου του μεγαλύτερου κόσμου στον κόσμο της δικαιοδοσίας των Ελλήνων[4]. Σε ένα ευρύτερο ψυχολογικό πλαίσιο πρόκειται για την εισβολή του ασυνείδητου κόσμου στις επικράτειες της καθημερινής συνείδησης, η αρχική σύγκρουση ανάμεσα στις απειλητικές μορφές ενός άγνωστου και σκοτεινού κόσμου και τον τακτοποιημένο κόσμο της λογικής συνείδησης. Τούτη η πρωτογενής σύγκρουση είναι η ίδια -αν και με διαφορετική μορφή- με τη σύγκρουση ανάμεσα στο διονυσιακό και το απολλώνειο στοιχείο[5].
Η παρουσία του Χείρωνα, αντιθετική στο είδος του, κατείχε μια πλήρως διαφορετική έννοια. Με έναν πολύ πραγματικό τρόπο, ο Χείρων θα μπορούσε να θεωρηθεί η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα σε ό,τι αφορά στο συμβολισμό του κένταυρου στον ελληνικό κόσμο. Εκεί που οι άλλοι αντιπροσώπευαν την κτηνωδία και τον κίνδυνο του φυσικού κόσμου, ο Χείρων αντιπροσωπεύει την αφθονία και την ευλογία του, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι δίδαξε σε διάφορους ήρωες τις εν δυνάμει αγαθοεργές δυνάμεις του φυσικού κόσμου –τις τέχνες της αστρολογίας, της βοτανικής, της θεραπείας, του κυνηγιού, της πολεμικής τέχνης, και της άσκησης των δικών τους εσωτερικών, φυσικών χαρισμάτων, δώρα των θεών μέσω κληρονομικής διαδοχής ή προστασίας. Είναι σημαντικό ίσως να σημειώσουμε εδώ ότι, όπως τα υπερφυσικά χαρίσματα έπρεπε να παραχωρηθούν από τους θεούς, έτσι επίσης χρειαζόταν και μια τυπική εισαγωγή στη μαθητεία, προκειμένου να προσφερθούν τα οφέλη της σοφίας του. Τους μαθητές του Χείρωνα τους έφερναν είτε ή θεοί ή προηγούμενοι μαθητές του, που γνώριζαν τη διδασκαλία του και είχαν φθάσει ως εκεί με θεϊκή παρέμβαση. 
Η πρωιμότερη αναφορά στον Χείρωνα ίσως είναι αυτή που απαντάται στις τελευταίες γραμμές της ησιόδειας Κοσμογονίας. Το όνομα του κένταυρου συνδέεται με ένα παιδί που γεννήθηκε από τον ήρωα Ιάσονα και τη μάγισσα Μήδεια: [...Κι αυτή στην εξουσία μπαίνοντας του Ιάσονα του βασιλιά, εγέννησε το Μήδειο, το γιο της, που τον ανάθρεψε στα βουνά ο Χείρων, ο γιος της Φιλύρας -και του μεγάλου Δία το σχέδιο γινόταν...][6]. Η ακριβής φύση αυτών των γραμμών είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας την επερχόμενη μοίρα του συγκεκριμένου απογόνου -ένα παιδί προδιαγεγραμμένο να θανατωθεί στη νιότη του, παρά να εκτελέσει τα δικά του κατορθώματα. Εδώ θα τολμούσαμε να πούμε πως ο Ησίοδος με τη ρήση «και του μεγάλου Δία το σχέδιο γινόταν» δεν αναφέρεται στον Μήδειο αλλά στον Χείρωνα. Ο σκοπός του Δία είναι ο ρόλος που εκπληρώνει ο Χείρων στη σφαίρα του ελληνικού μύθου: να διδάξει τη μαγεία του στις μελλοντικές γενεές. 
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την αγάπη και την προσκόλληση που έδειχναν οι πρόγονοί μας στη γραμμή καταγωγής τους (μητρογραμμική ή πατρογραμμική), και του ρόλου που έπαιζε στον καθορισμό της κοινωνικής θέσης, έχει ενδιαφέρον να δούμε την καταγωγή του Χείρωνα. Αντίθετα από τους άλλους κένταυρους, ο Χείρων δεν κατάγεται από τους Λαπίθες. Κατάγεται από τον Κρόνο και τη νύμφη Φιλύρα. Όπως και άλλοι ολύμπιοι, ο Χείρων είναι παιδί του Κρόνου. Ωστόσο, δεν κατέχει κάποιο ιδιαίτερο βασίλειο όπως οι άλλοι θεοί. Δεν δρα μέσα σε ένα προαποφασισμένο εννοιολογικό πλαίσιο. Μοιάζει περισσότερο να είναι απλά ένα τμήμα –ένα ουσιαστικό τμήμα- του κόσμου, που μπορεί να ενώσει κάποια ρήγματα στις λογικές αλληλουχίες της εικόνας που έχουμε για τη δημιουργία. Αυτή φαίνεται να είναι και η πλέον ενδιαφέρουσα από τις σύγχρονες απόψεις για τη λειτουργία της μαγείας, όπως την ανέπτυξε ο ιταλός ανθρωπολόγος de Μartino[7], που ερμηνεύει σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη των αρχαίων λαών να διαμορφώνουν και να ερμηνεύουν τις λογικές ανακολουθίες του περιβάλλοντος κόσμου με τρόπο μαγικό. 
Ο Χείρων κατέχει μια εγγενή γνώση του φυσικού κόσμου, που συμβολίζεται εξωτερικά με την κτηνώδη φύση του αλόγου. Ο δίμορφος Χείρων τον περιγράφει ο Απολλόδωρος[8], μια αναφορά που εκ πρώτης όψεως φαίνεται περιττή. Άλλωστε, κάθε κένταυρος κατείχε μια διπλή ανθρώπινη και ζωική μορφή. Εντούτοις, όλοι οι άλλοι κένταυροι λειτουργούν μόνο σε έναν κόσμο, αυτόν της αγριότητας και των ενστίκτων. Ο Χείρων μόνος του γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ της φύσης και του πολιτισμού, λειτουργώντας ως αγωγός διαβίβασης εκείνων των ιδιοτήτων του φυσικού κόσμου που πιθανώς θα ωφελήσουν τον πολιτισμό με τις διδασκαλίες του. Η εγγενής γνώση του για τη μαγεία του φυσικού κόσμου μεταφέρθηκε στους διάσημους ήρωες-θεραπευτές μαθητές του, και μέσω αυτών, στον υπόλοιπο κόσμο. 
Φαίνεται πως οι μύθοι για τη μαγεία του Χείρωνα αυξήθηκαν σημαντικά με την πάροδο του χρόνου. Διατηρούμε μόνον κάποιους υπαινιγμούς για την προέλευσή του και ακόμα λιγότερες πληροφορίες για τους συγκεκριμένους τρόπους με τους οποίους να εκπλήρωσε το σκοπό του –δηλαδή τις μαγικο-θεραπευτικές δεξιότητες που δίδασκε στους μαθητές του, και τους τρόπους με τους οποίους εξελίχθηκαν οι δεξιότητες. Έχει υποτεθεί στο παρελθόν και σε ένα βαθμό είναι αποδεκτό ότι καθώς μεταβάλλονταν οι ιδέες περί εκπαίδευσης, αναπτύσσονταν και οι ιδέες για τη σοφία του Χείρωνα όπως και οι απόψεις για τον τρόπο με τον οποίο εκπαίδευε τους μαθητές του, ιδέες που υποστήριξε ο Πίνδαρος: 
«Αλλά ο ξανθός Αχιλλέας, μένοντας στο σπίτι της Φιλύρας σαν παιδί, έκανε έργα μεγάλα, συχνά [45] κραδαίνοντας στα χέρια του ένα ακόντιο με μια κοντή λεπίδα (βραχυσίδαρον άκοντα), γοργός σαν τον άνεμο, έφερε το θάνατο στα άγρια λιοντάρια στη μάχη, σκότωσε κάπρους άγριους κι τα ασθμαίνοντα κουφάρια τους στον Κένταυρο, τον γιο του Κρόνου, στην αρχή σαν ήταν εξι χρόνων, και κατόπιν όλο το χρόνο που ‘μεινε εκεί, ένα παιδί που το παιχνίδι ήταν άθλοι δυνατοί. Τον θαύμαζε η Άρτεμις και η θαραλλέα Αθηνά, γιατί τα ελάφια τα σκότωνε δίχως σκυλιά και δόλιες παγίδες[9]. Γιατί εκείνος υπερείχε στα πόδια. Όλα αυτά που αφηγούμαι έπος των προγόνων είναι»[10]. 
Η αρχαιότητα των ιδεών που αφορούν στον Χείρωνα πιστοποιείται από τη φανερή ανάγκη του Πίνδαρου να ξεκαθαρίσει ότι δεν είναι επινόηση δική του το γεγονός ότι ο Αχιλλέας διδάχθηκε να κυνηγά με αυτόν τον τρόπο, ούτε κάποιες πολιτισμικές εξελίξεις. Είναι ένα γνωστό γεγονός που έμαθε από παλαιότερες ιστορίες. Στην εποχή του οι άνθρωποι ανέπτυξαν άλλες ιδέες για τη γνώση και τις διδασκαλίες του Χείρωνα, τις οποίες επιχειρεί να περιγράψει λεπτομερειακά: 
«Ο Χείρων με τη βαθιά του γνώση τον Ιάσονα δίδαξε στη λίθινη κατοικία του και τον Ασκληπιό μετά από αυτόν και του δίδαξε την τέχνη τη θεραπευτική με χέρια ευγενικά. Συν τω χρόνω γάμο κανόνισε για την αγλαόκολπη κόρη του Νηρέα, δίδαξε τον γιο της τον ευγενή τρέφοντας το πνεύμα του με τα πρέποντα. Κι όταν οι άνεμοι τον έσπρωξαν στην Τροία, στάθηκε ανάμεσα στις λόγχες και τις κραυγές της μάχης»[11]. 
Γνωρίζουμε από την Ιλιάδα ότι ένα τουλάχιστον από αυτά τα «πρέποντα» ήταν η θεραπεία, καθώς υπάρχουν δύο τουλάχιστον αναφορές για τις διδασκαλίες του Χείρωνα στο συγκεκριμένο έπος. Η πρώτη συνδέεται με τον Μενέλαο, που πληγώθηκε από τρωικό βέλος. Ένας γιατρός από τις τάξεις των Αχαιών ο Μαχάων, που συνέβαινε να είναι γιος του Ασκληπιού, κλήθηκε να «ρουφήξει το δηλητήριο από την πληγή και επιδέξια να επιθέσει πάνω της φάρμακα, που ο Χείρων έδωσε πριν από καιρό στον πατέρα του»[12]. Η δεύτερη αναφορά σχετίζεται έμμεσα με τον Αχιλλέα. Ο Ευρύπυλος ζήτησε από το σύντροφό του στη μάχη Πάτροκλο να τον βοηθήσει. «Σώσε με τουλάχιστον τώρα [...] κόψε το βέλος από το μηρό μου, ξέπλυνε το μαύρο αίμα με ζεστό νερό και βάλε πάνω του καλά γιατρικά, από αυτά που λένε ότι σου είπε ο Αχιλλέας, αφού ο Χείρων, ο δικαιότερος του μίλησε γι’ αυτά»[13]. Όντας ο ίδιος ο Μαχάων πληγωμένος, η επόμενη καλύτερη επιλογή ήταν ένας μαθητής του Χείρωνα, ακόμα κι αν αυτός ο μαθητής δεν ήταν εκπαιδευμένος ως θεραπευτής. Τέτοια ήταν η πίστη στη σοφία του Κένταυρου. 
Από τέτοιες σκόρπιες αναφορές, φαίνεται ξεκάθαρο ότι η πρόσθεση της θεραπείας, της αστρονομίας, της μαγείας και της φιλοσοφίας στο ρεπερτόριο των δεξιοτήτων που δίδασκε ο Χείρων συνδέεται άμεσα με τον αυξανόμενο πλούτο της γνώσης των αρχαίων Ελλήνων. Το σημαντικό στην προκειμένη περίπτωση είναι το γεγονός ότι σε αυτή τη γνώση θεμελιακή θέση κατέχει η μαγεία. Ένας πλούσιος σπόρος από τον οποίο ξεπηδά η συγκεκριμένη γνώση με μια γοργή διαδικασία ανάπτυξης της ανθρώπινης διάνοιας Κατά τον ίδιο τρόπο οι απεικονίσεις του Χείρωνα στην τέχνη υποδεικνύουν την ίδια αλλαγή ιδεών, όχι μόνο στη μορφή αλλά και την ουσία της εκπαίδευσης: 
«Ο Χείρων δε φαίνεται μόνος στις αγγειογραφίες. Στις αρχαιότερες απεικονίσεις φαίνεται να δέχεται τον Αχιλλέα ως μαθητή του ή να παίρνει τον Αχιλλέα σαν παιδί από τα χέρια του Πηλέα, του πατέρα του. Ο ρόλος του Χείρωνα είναι συνδυασμός θετού πατέρα και διδάσκαλου. Αυτή είναι άλλωστε και η αρχαιότερη παράδοση. Ο Πηλέας, η Θέτις ή και οι δύο μαζί αποδίδουν το παιδί στην προστασία του διδάσκαλου για καθοδήγηση, μια καινοτομία που ώθησε την καλλιτεχνική φαντασία σε συγκεκριμένες απεικονίσεις κατά τα τέλη του 6ου αι. Π.Κ.Ε.»[14]. 
Ανεξάρτητα από τις αλλαγές στις λεπτομέρειες της εκπαίδευσης, ο πυρήνας της σχέσης μεταξύ του Χείρωνα και των μαθητών του παρέμεινε ο ίδιος. Ανεξάρτητα από την ηλικία κατά την οποία τους εμπιστεύονταν σε εκείνον, και ανεξάρτητα από το επίπεδο γνώσης που κατόρθωναν -είτε επρόκειτο να ζήσουν στην ερημιά, να αποβάλλουν τον ανθρώπινο μανδύα και να αναλάβουν μια θέση στον κόσμο σαν κυνηγοί, όπως ο Αχιλλέας ή ο Ακταίων, είτε να χρησιμοποιήσουν τα άφθονα δώρα του φυσικού κόσμου ως θεραπευτές, ή να διαβάσουν το μέλλον στα άστρα ή με άλλα μέσα όπως ο Αρισταίος- ανεξάρτητα από όλα αυτά, φαινόταν ως μαγεία, ισόμετρη με το επίπεδο δεξιοτήτων των ατόμων που απάρτιζαν τον περιβάλλοντα κοινωνικό ιστό. Ο Χείρων ήταν πλέον ένα είδος αρχετύπου που ενοποιούσε και αιτιολογούσε τούτη τη μαγική γνώση. Μια γνώση που ήλθε από τους θεούς, αφού ήταν γιος του Κρόνου, και χρησιμοποιήθηκε από τον Ηρακλή για την ολοκλήρωση των άθλων του ή από τον Προμηθέα για τη διεύρυνση της ανθρώπινης γνώσης. 
Η σχέση εμποτιζόταν επίσης με τη μαγεία για έναν ακόμα απλό λόγο -την κοινωνική πεποίθηση των Ελλήνων στο προκαθορισμένο και τη μοίρα. Εκείνοι που εκτελούσαν μεγάλους άθλους, ήταν προκαθορισμένο να το κάνουν. Γεννούνταν από θεότητες, που τους περνούσαν τις μαγικές τους ικανότητες. Αυτές οι ικανότητες ενδυναμώνονταν με την εκπαίδευση που λάμβαναν, και τους επέτρεπε να εκμεταλλεύονται πλήρως τα χαρίσματά τους. Τούτη η εκπαίδευση ήταν δυνατή εξαιτίας της «μαγικής» τους σύνδεσης με τη θεότητα, εκπαίδευση που αποκαθιστούσε τις σιωπηλές «μαγικές» δυνατότητες πάνω τους μέσω της γνώσης, επιτρέποντάς τους να αποκτήσουν φυσικές δυνάμεις ανεξήγητες και θαυμαστές. Αυτή είναι άλλωστε και η ουσία της μαγείας στο εννοιολογικό της πλαίσιο. Η βαθύτερη γνώση, που προωθείται βαθιά μέσα στο μέλλον, έως ότου γίνει αποδεκτή από το σύνολο της ανθρώπινης διάνοιας. Η εκπαίδευση του Χείρωνα ήταν κατάλληλη, γιατί ήταν αποκλειστική -και παρεχόταν μόνο σε εκείνους που αποδεικνύονταν άξιοί της εξαιτίας των προγόνων τους. Ήταν επίσης κατάλληλη, γιατί ήταν αποτελεσματική. Τούτο το παρατήρησε ο Νικολό Μακιαβέλι περίπου δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα, όταν είπε: 
«Υπάρχουν δύο τρόποι να μάχεσαι, μέσω του νόμου και μέσω της δύναμης. Ο πρώτος τρόπος ταιριάζει στον άνθρωπο και ο δεύτερος στα θηρία. Αφού, όμως, ο πρώτος τρόπος είναι ανεπαρκής, πολύ συχνά γίνεται αναγκαίο να καταφύγει κανείς στον δεύτερο. Για αυτό ο πρίγκηπας χρειάζεται να γνωρίζει να χρησιμοποιεί και τους δύο τρόπους και τον ανθρώπινο και τον θηριώδη. Οι συγγραφείς της αρχαιότητας δίδασκαν τούτο το μάθημα αλληγορικά, όταν αφηγούνταν πώς ο Αχιλλέας και πολλοί άλλοι αρχαίοι πρίγκηπες στέλνονταν για διδασκαλία στον Χείρωνα τον κένταυρο. Έχοντας για δάσκαλο ένα πλάσμα μισό ανθρώπινο και μισό θηρίο σημαίνει ότι μαθαίνει κανείς πώς να χρησιμοποιεί τη μία και την άλλη φύση, και ότι η μία δίχως την άλλη δεν μπορεί να διαρκέσει»[15]. 
Και, τελικά, ήταν κατάλληλη εξαιτίας του ανθεκτικού στο χρόνο συμβολισμό του Χείρωνα –η αξία της γνώσης για χάρη της γνώσης, ακόμα και αν μπορούσε να μεταδοθεί μόνο στους λιγοστούς που επέβαλε ο αριστοκρατικός χαρακτήρας της αρχαιοελληνικής κοινωνίας. Τούτος ο συμβολισμός φαίνεται με σαφήνεια στο θάνατο του Χείρωνα. Ο θάνατος του αθάνατου Χείρωνα προήλθε από τη σύγκρουση αυτών των δύο κόσμων του φυσικού και του πολιτισμένου, το αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης μεταξύ του είδους του, των άλλων κενταύρων, και του τελευταίου μαθητή του, του Ηρακλή. Κατά τη διάρκεια της μάχης, όταν πρόστρεξαν στην προστασία του οι άλλοι κένταυροι για να αποφύγουν την οργή του Ηρακλή, ο Χείρων χτυπήθηκε από ένα βέλος του μαθητή του, βέλος εμποτισμένο στο αίμα της Ύδρας. Κατά σύμπτωση το ίδιο αίμα θα προκαλέσει και το θάνατο του ίδιου του Ηρακλή μέχρι να ολοκληρωθεί ο κύκλος του αίματος στο πρόσωπο του Προμηθέα[16]. Ο Χείρων δεν μπορούσε να θεραπευτεί μόνος του από την αγωνία του δηλητήριου της ύδρας και την ίδια στιγμή ήταν ανίκανος να πεθάνει με φυσικό τρόπο, όντας αθάνατος. Ζήτησε από τον Δία να τον απαλλάξει από την αθανασία του, αλλά ακόμα και ο θάνατός του υπηρέτησε ένα σκοπό στην υπηρεσία της γνώσης. 
Με το θάνατό του απελευθέρωσε ένα άλλο σύμβολο της γνώσης από τα δεσμά του -τον Προμηθέα, τον Τιτάνα που έδωσε στους ανθρώπους τη φωτιά. Ο Προμηθέας καταδικάστηκε σε αιώνια φυλάκιση και αιώνιο βασανιστήριο «έως ότου κάποιος θεός να γίνει διάδοχός του, να αναλάβει τους βασάνους του Προμηθέα και να κατέβει στον σκοτεινό Άδη και τις σκιές του Τάρταρου»[17]. Τούτη η ακολουθία γεγονότων ενδυνάμωσε τον συμβολικό τριπλό δεσμό του Ηρακλή προς τον Χείρωνα, του Χείρωνα προς τον Προμηθέα και τελικά του Προμηθέα προς τον Ηρακλή και το κλείσιμο του κύκλου. Τούτος ο δεσμός απεικονίζει αρχικά την αγριότητα του ανθρώπου της φύσης, κατόπιν τη γέφυρα ανάμεσα στον άνθρωπο και τη γνώση της φύσης και τέλος την απελευθέρωση του ανθρώπου μέσω του συμβόλου της μελλοντικής γνώσης. Ο θάνατος του Χείρωνα απομάκρυνε την ανάγκη μιας εξωτερικής διαμεσότητας ανάμεσα στη φυσική και την πνευματική ύπαρξη. Από αυτό το σημείο και μετά τούτο τον ρόλο τον παίζει η ανθρώπινη ψυχή. Ακόμα και στο θάνατό του ο σοφός κένταυρος άφησε πίσω μια τεράστια κληρονομία για την ανθρωπότητα. Την κληρονομιά της αυτογνωσίας και των θυσιών που απαιτεί η επίτευξή της. 
Anthropology of magic in ancient Greece: centaur Chiron
Βιβλιογραφία 

Aeschylus, Prometheus Bound, (trans. David Grene), The University of Chicago Press, (Chicago 1991) 
Apollodorus, The Library of Greek Mythology, Oxford University Press, (Oxford 1997) 
Bagley A., Chiron the Educator, University of Minnesota (2000) 
Boardman J., Greek Art, Thames and Hudson, (London 1996) 
Graf F., Magic in the Ancient World, Harvard University Press, (Harvard 1999) 
Jung C. G., Οι ψυχολογικοί τύποι. Σπαγειρία, (Θεσσ/νίκη, 1984) 
Machiavelli N., The Prince, Bantam, (1984) 
Martino, Er. de, Magia e Civiltà, Garzanti, (Milano, 1962) 

Πηγές

Homer, The Iliad, (trans A.T. Murray, Ph.D. in two volumes), William Heinemann, Ltd, Harvard University Press; (Cambridge, London, 1924)
Pindar, Nemean Odes. Isthmian Odes. Fragments, (trans William H. Race), Loeb Classical Library, Harvard University Press, (1997) 
Hesiod, The Homeric Hymns and Homerica (transl by Hugh G. Evelyn-White), William Heinemann Ltd. Harvard University Press (Cambridge, London, 1914)

Παραπομπές - Σημειώσεις

[1] Fritz Graf, Magic in the Ancient World, Harvard University Press, (Harvard 1999): 1-2. 
[2] Apollodorus, The Library of Greek Mythology, Oxford University Press, (Oxford 1997): 142 και 244. Αυτός ο βασιλιάς, ο Ιξίων, λέγεται πως ήταν ο πρώτος που δολοφόνησε συγγενή του (τον πεθερό του Δηιονέα γιατί δεν κράτησε την υπόσχεσή του για την προίκα της κόρης του. Η τιμωρία του ήταν να καταληφθεί από φρενίτιδα και να περιφέρεται σαν τρελός, έως ότου τον λυπήθηκε ο Δίας και τον συγχώρησε. Όμως η ευγνωμοσύνη του προς τον πατέρα των θεών δεν κράτησε τόσο ώστε να τον αποτρέψει από τις επιταγές της libido κι έτσι προσπάθησε να αποπλανήσει την Ήρα, τη σύζυγο του Δία. Υπάρχουν αρκετές παραλλαγές για το αν ήταν η Ήρα ή ο Δίας εκείνος που τιμώρησε τον Ιξίωνα. Όλες συμφωνούν όμως ότι το αποτέλεσμα της θεϊκής οργής ήταν η γονιμοποίηση ενός συννέφου που έφερε τη μορφή της Ήρας, και την επακόλουθη γέννηση του Κένταυρου, που έγινε ο πατέρας της φυλής των κενταύρων ζυγαρώνοντας με τις φοράδες που περιπλανούνταν στο όρος Πήλιον. 
[3] Στο ίδιο: 246. Ο Πειρίθους ήταν ο άλλος ανθρώπινος γιος του Ιξίωνα και νόμιμος κληρονόμος του. Δεν κληρονόμησε μόνο το βασίλειο του πατέρα του αλλά και όλα τα προβλήματα που συνόδευαν τον βασιλικό οίκο, τον αλάστορα, το δαιμονικό πνεύμα που επισύρει την αρχική κατάρα στις μελλοντικές γενιές. 
[4] John Boardman, Greek Art, Thames and Hudson, (London 1996): 268-269. Η συγκεκριμένη φύση εκείνων των εισβολών βασιζόταν τόσο στην άποψη του μεμονωμένου καλλιτέχνη όσο και στις διαδεδομένες συλλογικές αντιλήψεις εκείνων των κοινωνιών. Ήταν κατά κάποιο τρόπο μια εισβολή στον αποδεκτό τρόπο ζωής, μια βαρβαρική συμπεριφορά. 
[5] Βλ. Jung C. G. Οι ψυχολογικοί τύποι. Σπαγειρία, (Θεσσ/νίκη, 1984): 68-74
[6] Ησίοδου, Θεογονία, 1000-1002, (μτφρ. σχ. εισ. Π. Λεκατσάς), Ζαχαρόπουλος, (Αθήνα, 1941): 192-3 [...και δ’ η γε δμηθείσ’ υπ’ Ιήσονι, ποιμένι λαών, Μήδειον τέκε παίδα, τον ούρεσιν έτρεφεν Χίρων Φιλυρίδης...]. Όσον αφορά στην απόδοση Χείρων ή Χίρων, εξαιτίας των γλωσσολογικών εξελίξεων και των φωνητικών διαφορών ανάμεσα στις τοπικές διαλέκτους των συγγραφέων χάρις στους οποίους επεβίωσαν οι μύθοι για τον Χείρωνα, υπάρχει ποικιλία τρόπων γραφής, από τους οποίους επιλέξαμε το Χείρων. 
[7] Βλ., Martino, Ernesto de, Magia e Civiltà, Garzanti, (Milano, 1962): 23-26, όπου ο κατ’ εξοχήν ερευνητής του Ταραντισμού στον ιταλικό νότο θέτει μια ενδιαφέρουσα προοπτική για τον εννοιολογικό πλαίσιο της μαγείας ως συνεκτικού ιστού που ενοποιεί τα ρήγματα της λογικής εικόνας μας για τον δημιουργημένο κόσμο. 
[8] Απολλόδωρου, Βιβλιοθήκη, 2.5.11, (Περί Ηρακλέους). 
[9] Πινδάρου Νεμεακαί Ωδαί, 3, 43-51. 
[10] [...λεγόμενον δε τούτο προτέρων έπος έχω...] 
[11] Στο ίδιο, 51-60. 
[12] Ομήρου, Ιλιάς, 4, 218-219. 
[13] Στο ίδιο, 11, 827-831. 
[14] Ayers Bagley, “Chiron the Educator”, University of Minnesota (2000): 2
[15] «That Which Concerns A Prince On The Subject Of The Art Of War», στο Niccolo Machiavelli, The Prince, Bantam, (1984). 
[16] Ο Ηρακλής, όπως ο Χείρων, είναι γιος ενός αθάνατου, του Δία. Όμως, επίσης όπως ο Χείρων, είναι ευαίσθητος στο δηλητήριο της ύδρας. Ο θάνατός του, αρκετά ταιριαστά, προκλήθηκε από μια παρόμοια σειρά γεγονότων. Όταν σκότωσε ένα θνητό κένταυρο, τον Νέσσο, με ένα άλλο από τα βέλη του, αυτός ο κένταυρος πήρε την εκδίκησή του πείθοντας τη γυναίκα του Ηρακλή, τη Διηάνειρα, να φυλάξει λίγο από το αίμα που χύθηκε από την πληγή του, λέγοντάς της ότι ήταν ισχυρό φίλτρο του έρωτα και ότι έπρεπε να εμποτίσει με αυτό τα ρούχα του Ηρακλή. Η αγωνία που υπέφερε ο ήρωας, τον οδήγησε να καεί στην πυρά. 
[17] Aeschylus, Prometheus Bound, (trans. David Grene), The University of Chicago Press, 1991, στ. 1026-1029. 

© 2005 Κ. Καλογερόπουλος